MAKERS
Heidi Linck
In 2020 noemde ik mijn kunst al activistisch. Ik probeerde los te komen van de elitaire bubble waarin ik me met mijn werk vaak bevond. Galeries en musea meed ik steeds meer. Ik bracht mijn werk in de openbare ruimte. En, ook al stond ik niet met spandoeken op het Malieveld of te schreeuwen op een zeepkist op een plein, ik wist mensen met mijn kunst steeds meer te verleiden om hun omgeving opnieuw te verkennen...
https://www.youtube.com/watch?v=Au7hdYnwkO4&feature=youtu.be
En niet meer door de kaders van economie of politiek, maar vanuit eigenwaarde en eigenheid. Commercie en spektakel legden die eigenwaarde lam en juist daarvan leken we in die tijd van crisis - even - af te stappen.
We wilden een proces in gang zetten waarmee we vorm gaven aan een nieuwe toekomst. Wat het resultaat zou kunnen zijn? Of het wel de juiste waardes waren? We reisden heen en weer door de tijd. ‘Was het toekomst of was het verleden?’ We wisten het niet. We streefden naar gelijkwaardigheid op allerlei vlakken.
Als beeldend kunstenaar werk ik op locatie en in de openbare ruimte. Zowel vanuit de ruimte als met de mensen die daar eigenaar zijn. Zij zijn de bron voor mijn werk. Ik reageer op die ruimte en werk samen met de gemeenschap die daar op die plek verblijft, daar werkt of woont. Ik gebruik collage als een manier van denken daarover. Door beelden te combineren kun je alles op losse schroeven brengen. Precies zoals de tijd rond de crisis. En dat je het daarna weer helemaal opnieuw kan rangschikken met elkaar. En nieuwe verbanden kan zoeken.
Lev Avitan
In 2020 noemden we het geen geweld. Nu wel. In die zin ging de crisis over bewustzijn. In het begin stelde ik vooral de vragen. Op welke manier zijn grenzen gewelddadig? Is het gewelddadig als je mensen toegang tot veiligheid ontneemt? Is het gewelddadig als je grootkapitaal toelaat om te speculeren op jouw markt? Of is het gewelddadig om zoveel te vervuilen en de lasten daarvan te verschuiven op andere gebieden in de wereld? Voorzichtig zochten we naar antwoorden. Ik bleek niet gecharmeerd te zijn van woorden als vrede, tolerantie of emancipatie, ik sprak liever over liefde… liefde als basis om nieuwe structuren op te bouwen.
https://www.youtube.com/watch?v=fudEGLmS138&feature=youtu.be
Tekst - geschreven en gesproken (Spoken Word) - is mijn manier om een boodschap bij mensen over te brengen. Ik ben niet bang om buiten kaders te denken, te voelen, noch ben ik bang om een confrontatie aan te gaan. Het is aan mij om de grote maatschappelijke structuren te bevragen. Oké, zo hebben we het misschien 500 jaar gedaan, maar dat betekent niet dat we het nog 500 jaar zo moeten doen.
Dani Apeldoorn
Als samenleving kwamen we in 2020 zelfwaardering tekort. We gingen steeds meer op zoek naar prikkels. Ik zag het overal om me heen. Ik zag het in mezelf. Het werd steeds makkelijker om toegang te krijgen tot die prikkels en de prikkels werden steeds groter. Van Ipads en eten naar alcohol en drugs. Technologie bleek geen oplossing, maar juist voeding voor verslaving. We leefden in een mediatijdperk en meningen - hoe krankzinnig ook - werden overal geventileerd, door iedereen.
https://www.youtube.com/watch?v=JVURprvvnDc&feature=youtu.be
Ik ben een rapper… ik probeer een stem te zijn voor jongeren. Hoe ik werk? Dingen meemaken, lekker schrijven… Old school manier. Ik zoek naar taboeonderwerpen onder jongeren. Waar gaan we heen? Waar ben je bang voor? Ik geef ze een stem richting de buitenwereld, maar ik bied ze ook iets om naar te luisteren als ze ergens mee zitten. Ik wil jongeren wat meegeven: ‘Het maakt niet uit waar je vandaan komt, het gaat erom waar je naar toe gaat.’
Ruben Chi
In 2020 bleven we thuis. Ik wilde handen schudden, maar die ander zei: ‘nee, dat doe ik niet.’ Er ontstond verwijdering tussen de mensen. Onbewust werd er een disconnectie in de samenleving gecreëerd. Mensen zochten hun heil in technologie, maar tech is tegenovergesteld aan onze natuur, aan onszelf… het werd steeds duidelijker… hoe meer we ons heil zochten in technologie, hoe meer we van onszelf verwijderd raakten. Juist in deze tijd vond ik als hiphop dansmaker de motivatie om te blijven verbinden.
https://www.youtube.com/watch?v=wNe49TiQSPY&feature=youtu.be
Mijn lichaam is mijn instrument. Dat kun je alleen voelen of ervaren wanneer je mij werk live ziet. Het is niet alleen beweging. Het is energie. Juist dat komt ook terug in mijn werk. Het gaat om energie, vrijheid en zijn wie je bent. Je volledig uiten. Mijn thema is connection. Het laatste werk waarmee ik voor de crisis bezig was, heb ik on hold moeten zetten. Moving Sounds. Muziek en dans komen hierin samen.
Irene Kriek
De crisis in 2020 leek wel een antwoord op de voorstelling ‘Courage’ die ik in maart 2020 afrondde. Over moedig zijn in een tijd waarin angst regeert. Een theatervoorstelling waarin ik jongeren een stem gaf. Het werd een manifest, een harde aanklacht tegen babyboomers, kapitalisme, fake nieuws, het wegkijken bij klimaatproblematiek en sociale ongelijkheid. Onze zekerheden staan op losse schroeven maar we weten niet hoe het verder zal gaan, we hebben nog geen nieuwe richting. Gaan we vluchten vechten of bevriezen? ‘Hoe moet ik moedig zijn in een wereld die ik niet begrijp?’
https://www.youtube.com/watch?v=xBBAt4I88DQ&feature=youtu.be
De voorstelling was een oproep om je eigen kompas weer op scherp te zetten, niet voor het individuele verlangen maar voor het verlangen de ander te blijven zoeken en te vinden.
Op meer hoopvolle momenten dacht ik aan een verhaal over een stam in Afrika. Daar werd een kind pas geboren als de moeder het lied van dat kind had gehoord. Die ging dan onder een boom zitten. Ze hoorde het lied en dat werd de hele tijd gezongen. Als het kind verwekt werd. Bij de geboorte. Als het kind het dorp verliet of ging trouwen, maar ook als het mis ging. Dan zongen alle mensen die dat kind kenden het lied voor dat kind. Geen straf, maar jouw lied. Zodat alle goede dingen gingen resoneren over waar je vandaan kwam. Mensen waren er voor je.
Als theatermaker probeer ik het onmogelijke mogelijk te maken, wat niet gezegd wordt een stem te geven. 'Kunst en theater bij uitstek is een manier om grote thema’s dichtbij te brengen, voelbaar te maken’ Maar dit ontstaat in de ruimte tussen de acteur en het publiek, ik geloof niet in digitaal theater, je moet het kunnen voelen, ruiken voelen zinderen. Ik zou willen dat theater meer toegankelijk is voor iedereen, ik wil daar naar op zoek gaan, theater dichterbij brengen, ook in de openbare ruimte. Theater moet dichterbij komen. Zeker in 2030.